1936 թվականի դեկտեմբերի 12-ին հայկական առաջին հնչյունային ֆիլմի՝ Պեպոյի ցուցադրումով տեղի ունեցավ «Մոսկվա» կինոթատրոնի բացումը: Մի ժամանակ Պողոս-Պետրոս եկեղեցին էր կինոթատրոնի փոխարեն: 1930-ական թթ. եկեղեցին քանդվեց: Պողոս-Պետրոսի տեղում բարձրացավ Երևանի կինոթատրոնի շենքը, որը հետո կոչվեց «Մոսկվա» անունով, որը գտնվում է Շառլ Ազնավուրի հրապարակում: Շենքի ճարտարապետներն էին Տիրան Երկանյանը և Գևորգ Քոչարը: Կառուցումից հետո շենքը բազմիցս վերակառուցումների է ենթարկվել՝ 1960 թվականին: Շենքի ճակատը զարդարված է հայտնի խորհրդային ֆիլմերի թեմաներով կատարված խորաքանդակներով՝ «Պեպո», «Դավիթ Բեկ», «Սայաթ-Նովա», ինչպես նաև «Պար» և «Բեմ» խորհրդանշական քանդակներով:

Կինոթատրոնի սեփականաշնորհումից հետո այն մեկ տարով փակվեց և վերաբացվեց 2000թ. սեպտեմբերին: Ունի չորս դահլիճներ. մեծ «Կարմիր դահլիճ» (491 նստատեղ), փոքր — «Կապույտ դահլիճ» (350 նստատեղ), VIP (35 նստատեղ), «Կարմիր»  փոքր դահլիճ (49 նստատեղ) և մեծ «Կապույտ դահլիճ»։Կինոթատրոնին հարակից շատրվանը վերանորոգվեց և վերաբացվեց 2010 թվականին:

Երևանի Կամերային թատրոն

Երևանի Կամերային թատրոնը պաշտոնապես բացվել է 1981 թվականի դեկտեմբերի 15-ին: 1981 թվականին թատրոնն ուներ հարմարավետ շենք և թատերախումբ նաև հիմնվեց Կամերային թատրոնի ջազ-տրիոն՝ ԱրտաշեսՔարթալյանի գլխավորությամբ, որի երաժշտությամբ համեմվում էին թատրոնի ներկայացումները։

Ակսել Բակունցի «Խոնարհ աղջիկ» ստեղծագործությունը շատ հավանեցի։ Այս պատմվածքը դաժան սիրո մասին էր, որ տղան այդպես էլ չասեց Խոնարհին իր զգացմուքների մասին։ Երկու ընկեր որոշել էին գնալ Ձորագյուղ: Անտառի արահետով անցնելիս նա հենց այնտեղ էլ տեսել էր աղջկան։ Տասներկու տարի առաջ էր,երբ նա եկել էր այստեղ ուսուցիչ աշխատելու: Որքան տարի էր անցել այդ օրվանից,բայց նա դեռ հիշում էր այդ դեմքը,այդ աչքերը՝նրանց փայլը:

Ստեղծագործության մեջ բնութագրվում է գյուղական կյանքը, անտառի, բնության գեղեցկությունները։

Նա հիշում էր ամեն մի մանրուք,որը կապված էր այդ աղջկա՝Խոնարհի հետ: Անում էր հնարավորինս ամեն ինչ նրա մասին տեղեկություններ իմանալու համար,բայց իզուր էր այդ ամենը,քանի որ,երբ ավարտվեց ուսումնական տարին նա ստիպված էր հեռանալ:
Այսքան տարի հետո նա կրկին հանդիպել էր Խոնարհին:Աչքերն էլի առաջվանն էին, բայց առանց փայլի: Նա ճանաչեց Խոնարհին…Բայց չգիտեր,Խոնարհը իրեն ճանաչե՞ց, թե ոչ: 

Նա կարծում էր՚ որ աղջիկն էլ է նույն բանը զգում, ինչ ինքը, չէ որ երբ տղան տեսնում էր աղջկան՝ նայում, աղջիկնել էր նայում, չեմ կարող ասել, դա պատահականություն է կամ միգուցե նրանք զգում էին իրար։
Ես այս պատմությունից հասկացա,որ իսկական սերը,երբեք էլ չի մարում: