Ակսել Բակունցի «Խոնարհ աղջիկ» ստեղծագործությունը շատ հավանեցի։ Այս պատմվածքը դաժան սիրո մասին էր, որ տղան այդպես էլ չասեց Խոնարհին իր զգացմուքների մասին։ Երկու ընկեր որոշել էին գնալ Ձորագյուղ: Անտառի արահետով անցնելիս նա հենց այնտեղ էլ տեսել էր աղջկան։ Տասներկու տարի առաջ էր,երբ նա եկել էր այստեղ ուսուցիչ աշխատելու: Որքան տարի էր անցել այդ օրվանից,բայց նա դեռ հիշում էր այդ դեմքը,այդ աչքերը՝նրանց փայլը:

Ստեղծագործության մեջ բնութագրվում է գյուղական կյանքը, անտառի, բնության գեղեցկությունները։

Նա հիշում էր ամեն մի մանրուք,որը կապված էր այդ աղջկա՝Խոնարհի հետ: Անում էր հնարավորինս ամեն ինչ նրա մասին տեղեկություններ իմանալու համար,բայց իզուր էր այդ ամենը,քանի որ,երբ ավարտվեց ուսումնական տարին նա ստիպված էր հեռանալ:
Այսքան տարի հետո նա կրկին հանդիպել էր Խոնարհին:Աչքերն էլի առաջվանն էին, բայց առանց փայլի: Նա ճանաչեց Խոնարհին…Բայց չգիտեր,Խոնարհը իրեն ճանաչե՞ց, թե ոչ: 

Նա կարծում էր՚ որ աղջիկն էլ է նույն բանը զգում, ինչ ինքը, չէ որ երբ տղան տեսնում էր աղջկան՝ նայում, աղջիկնել էր նայում, չեմ կարող ասել, դա պատահականություն է կամ միգուցե նրանք զգում էին իրար։
Ես այս պատմությունից հասկացա,որ իսկական սերը,երբեք էլ չի մարում: